Κάμψη του πέους ή νόσος Peyronie, ονομάζεται η πάθηση η οποία κατά τη διάρκεια της στύσης προκαλεί γωνία στο σώμα του πέους. Η πάθηση αυτή είναι είτε συγγενής (την έχει κάποιος από τη γέννησή του) είτε επίκτητη (εμφανίζεται αργότερα στη ζωή του άνδρα). Η επίκτητη κάμψη πέους ονομάζεται και νόσος Peyronie, με ανάπτυξη ουλώδους πλάκας στα σηραγγώδη σώματα του πέους. Τα συμπτώματα όπως και η αντιμετώπιση είναι παρόμοια στις δύο καταστάσεις.
Επίκτητη κάμψη πέους (νόσος Peyronie)
Επαναλαμβανόμενοι μικροτραυματισμοί στο πέος φαίνεται να είναι η αιτία για την έναρξη της πάθησης. Καθώς θεραπεύονται αυτοί οι τραυματισμοί στο πέος, στη θέση τους δημιουργούνται μικρές ουλές, οι οποίες τελικά οδηγούν στη δημιουργία των σκληρών, ινωδών πλακών της νόσου Peronie. Οι πλάκες αυτές είναι που στη στύση έλκουν ασύμμετρα το πέος και προκαλούν την κάμψη του. Παράγοντες κινδύνου για τη νόσο αποτελούν ο σαχαρώδης διαβήτης, η υπέρταση, η υπερλιπιδαιμία, οι καρδιοπάθειες, η στυτική διαταραχή, το κάπνισμα και σε κάποιες περιπτώσεις ιατρογενείς χειρισμοί και πράξεις (τοποθέτηση καθετήρων, χειρουργικές επεμβάσεις στο πέος)
Η πάθηση παρουσιάζει δύο φάσεις. Η πρώτη, η φλεγμονώδης, εμφανίζεται με πόνο στο πέος κατά τη στύση. Σιγά σιγά το πέος αρχίζει να στραβώνει. Στην επόμενη φάση, την ινώδη, ο πόνος σταματά και δημιουργούνται οι ινώδεις πλάκες στο πέος. Στη φάση αυτή η νόσος σταθεροποιείται. Το πέος παίρνει την οριστική μορφή του και σταματάει να αλλάζει. Οι πλάκες στο εσωτερικό σταθεροποιούνται και άλατα ασβεστίου επικάθονται πάνω τους.
Αντιμετώπιση της νόσου του Peyronie
Από το στόμα διάφορα σκευάσματα έχουν χρησιμοποιηθεί αλλά κανένα δε φάνηκε να είναι αποτελεσματικό. Στην αρχική φάση της πάθησης για τον πόνο μπορούν να χρησιμοποιηθούν αντιφλεγμονώδη, όπως και θεραπείες με κρουστικά κύματα.
Όταν η πάθηση σταθεροποιηθεί, σταματήσει ο πόνος και η κάμψη στο πέος δεν αλλάζει, τότε γίνεται η τελική εκτίμηση του προβλήματος. Αυτό συνήθως συμβαίνει μετά από 6 με 12 μήνες από την έναρξη της νόσου. Ο ουρολόγος τότε θα εκτιμήσει το μέγεθος του προβλήματος και εάν η κάμψη του πέους κατά τη στύση είναι τόση, ώστε να εμποδίζει τη σεξουαλική επαφή, η αντιμετώπιση είναι χειρουργική. Η χειρουργική θεραπεία είναι η μόνη αποτελεσματική και οριστική αντιμετώπιση.
Υπάρχουν διαφόρων τύπων χειρουργικές επεμβάσεις για τη νόσο Peyronie, ανάλογα με τη μορφή του πέους:
Peyronie Χειρουργική επέμβαση
Όταν η κάμψη του πέους δεν είναι πολύ μεγάλη, δεν υπάρχει παραμόρφωση και το συνολικό μήκος του πέους παραμένει ικανοποιητικό, προτιμούνται αυτές οι επεμβάσεις. Αποτελούν τεχνικές πτύχωσης του ινώδους χιτώνα του πέους, από την απέναντι πλευρά της γωνίας του. Στην ουσία η γωνίωση διορθώνεται δημιουργώντας μια άλλη αντίθετη γωνία στην απέναντι πλευρά του πέους. Οι τεχνικές αυτές είναι πολύ αποτελεσματικές, έχουν όμως το μειονέκτημα ότι μπορεί να κονταίνουν το πέος για περίπου 2εκ. Δεν επηρεάζουν όμως τη στυτική ικανότητα.
Όταν η γωνία πτύχωσης είναι μεγάλη, συνυπάρχει παραμόρφωση με κάμψη και σμίκρυνση του συνολικού μήκους του πέους. Σε αυτές τις περιπτώσεις γίνεται τοποθέτηση μοσχευμάτων, τα οποία επιμηκύνουν το πέος από την πλευρά που έχει την κάμψη του. Έχουν δοκιμασθεί πολλών ειδών μοσχεύματα. Αυτά που σήμερα χρησιμοποιούνται είναι τα ζωικής προέλευσης (βόειο περικάρδιο). Οι επεμβάσεις αυτές προσδίδουν στο πέος το χαμένο μήκος τους. Μπορεί όμως σε ένα βαθμό να επηρεάσουν τη στύση. Προσπάθεια και ασκήσεις χρειάζονται μετά έτσι ώστε να μη ρικνωθεί το μόσχευμα και υποτροπιάσει η κάμψη.
Τοποθέτηση πεϊκής πρόθεσης
Όταν μαζί με τη νόσο του Peyronie υπάρχει και σοβαρή στυτική διαταραχή προτιμάται η τοποθέτηση πεϊκής πρόθεσης. Τοποθετείται δηλαδή στο πέος ειδική εκπτυσσόμενη συσκευή που προκαλεί στύση. Με αυτό τον τρόπο Διορθώνεται και η στυτική διαταραχή και ευθειάζεται και το πέος. Μερικές φορές χρειάζεται να συνδυαστεί και με μία τεχνική πτύχωσης, όταν η κάμψη είναι μεγάλη.
